De hedendaagse way of life

Het dwalen is niet alleen wat op de voetpaden, in de metro, op de banken in het station te zien valt. Het bestaat ook uit het uitwissen van bakens ten aanzien van de toename van genotswijzen; de onmogelijkheid om verlangen, wil en genot te onderscheiden.

Deze beweging wordt vergezeld door een roep om normen, als poging om bakens te zetten. De classificaties die eruit voortkomen, of ze nu categorieën van symptomen zijn, dan wel een opdelen van wijzen van genieten, dragen ertoe bij dat het subject nog een beetje meer verdwaalt. Te begrijpen als: van zichzelf verwijderd raakt.

Zich inschrijven in classificaties als houvast, gekoppeld aan de imperatief tot genieten, is de motor zelf van de toepassingen Grindr en Planetromeo, die Christophe Dubois in zijn tekst aan ons voorstelt.

Fabian Fajnwaks beschrijft ons de Amerikaanse beweging van viriele revendicatie, die op dezelfde manier meedoet aan die roep om normen, en zelfs om een meester. De recente verkiezing van Donald Trump is daar trouwens een symbool van.

In het veld van het ouderschap, bekijkt Françoise Stark Mornington de effecten van de inschrijving van de biotechnologische vooruitgang in dat discours, met name de wijziging van de manieren van relateren tot het kind, dat voortaan een object is dat “drager is van een belofte tot genieten”.

Ingaand tegen die drang tot normaliseren, die neiging om “elkeen te fixeren op zijn S1”, onderlijnt Marie-Claude Sureau wat de positie van de psychoanalyse op dat vlak is, vertrekkend van wat discorps, lichamelijke discordantie vormt in de seksuele identiteit. Deze positie steunt op de singulariteit van elk subject en ondersteunt het verschijnen van “onuitgegeven antwoorden”. En zoals Pascale Simonet ons laat horen, weerklinkt die positie ook in de film Manchester by the Sea.

Deze My Way schetst dus als het ware de hedendaagse Way of life, die roept om normen, een van de namen van het dwalen is.

Vertaling: Els Van Compernolle